Μεσημέρι Κυριακής.Το σπίτι μοσχομυρίζει από τις μυρωδιές της κουζίνας.Είναι μια ευκαιρία να μαζευτεί η οικογένεια γύρω από το τραπέζ, να δοκιμάσει τα μαγειρικά θαύματα της μαμάς και να συζητήσει, να γελάσει, να σχεδιάσει.
Πόσο σπάνιο είναι σήμερα να μαζεύονται όλοι μαζί για φαγητό.
Σχεδόν κάθε μέρα οι υποχρεώσεις μας μας αναγκάζουν να συναντίομαστε ελάχιστα.
Σκέψου ότι οι γονείς δουλεύουν ακόμα και δύο δουλειές, τα ωράρια ειδικά στον ιδιωτικό τομέα έχουν γίνει βάρβαρα (9-5)όταν τηρούνται, τα παιδιά έχουν εξωσχολικές δραστηριότητες, το βραδυνό φαγητό το έχουμε κόψει όταν αναγκαζόμαστε να τρώμε στις η στις 7 το απόγευμα. Άρα τι μας μένει μια Κυριακή μεσημέρι.
Θυμάμαι τότε, τότε που ήμουν μικρή και εσύ το πιθανότερο να μην είχες γεννηθεί, τότε
που γυρίζαμε από τους προσκόπους την Κυριακή το μεσημέρι και η μαμά είχε φτιάξει σχεδόν πάντα μοσχάρι κοκκινιστό με μακαρόνια, ρύζι η πουρέ πατάτας.
Μετά το φαγητό που ήταν μια ευκαιρία να συναντηθούμε τρώγαμε απαραίτητα γλυκό συνήθως σοκολατίνα πάστα η κάποιο γλυκό ταψιού (μπακλαβά, κανταίφι). Στη συνέχεια η Κυριακάτικη γιορτή-ρουτίνα συνεχιζόταν με τη ραδιοφώνικη μετάδοση των ποδοσφαιρικών αγώνων. Παρακολουθούσαμε έτσι από συνήθεια την περιγραφή από τα γήπεδα, Δομάζος, Καμάρας, Υβ, Λοσάντα κάπως έτσι έλεγαν τους ποδοσφαιριστές της εποχής εκείνης.
Το απόγευμα η τηλεόραση (μόνο ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) είχε κάποιο σόου με τραγουδάκια
που μας κράταγαν συντροφιά μέχρι το βράδυ που θα είχε αθλητικά η τηλεόραση με Βαγγέλη Φουντουκίδη και Γιάννη Διακογιάννη, αν θυμάμαι καλά.
Εκείνο που θυμάμαι σίγουρα καλά ήταν το άγχος για τη βδομάδα που θα ξεκίναγε την επόμενη μέρα, για τα μαθήματα που ποτέ δεν τα είχα πλήρως διαβάσει και την στεναχώρια μου που ένα ακόμα Σαββατοκύριακο είχε τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου