Γιατί αγωνιζόμαστε;

Σήμερα για μια ακόμα φορά οι μαθητές, οι καθηγητές και οι γονείς των Μουσικών Σχολείων σε όλη τη χώρα είναι στους δρόμους.

Γιατί αγωνίζονται; 

Ακολουθεί το κείμενο-ενημέρωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Μουσικού Σχολείου Αλίμου που θα μοιραστεί κατά τη διάρκεια της σημερινής κινητοποίησης στους Αθηναίους.

            Άλιμος, 23/10/2012

Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η

Γ Ι Α Τ Ι    Α Γ Ω Ν Ι Ζ Ο Μ Α Σ Τ Ε

25 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, τα  Δημόσια-Διαδημοτικά και Διαταξικά Μουσικά Σχολεία  (Γυμνάσια-Λύκεια) της χώρας κινδυνεύουν, γιατί άραγε;

Μήπως… Επειδή προσφέρουν υψηλή-ποιοτική γενική παιδεία και εξειδικευμένη μουσική κατάρτιση;

Μήπως …Επειδή έχουν στο ενεργητικό τους βραβευμένες συμμετοχές σε κάθε είδους δημοτικές-εθνικές και διεθνείς εκδηλώσεις και πολιτιστικές δραστηριότητες και μεγάλο ποσοστό επιτυχιών των μαθητών τους στις πανελλήνιες (100% το Μουσικό Σχολείο Αλίμου);

Μήπως …Επειδή η διδασκαλία, η διάσωση και η διάδοση της παραδοσιακής μας μουσικής είναι ένας από τους βασικούς σκοπούς της ίδρυσής τους;

Μήπως …Επειδή δεν είναι «ελίτιστικα» σχολεία, όπως θέλει η προπαγάνδα των εντεταλμένων κονδυλοφόρων, αλλά διαταξικά-διαδημοτικά σχολεία  (αρκεί ο όποιος  μαθητής να επιτύχει στις σχετικές κατατακτήριες- εισαγωγικές εξετάσεις της Α΄  Γυμνασίου);

Μήπως…Επειδή ως Σχολεία «ανοικτά στην κοινωνία» δέχονται και μαθητές με προβλήματα όρασης (το Μουσικό Σχολείο Αλίμου  διαθέτει τμήματα ένταξης και ειδικούς παιδαγωγούς);

Μήπως…Επειδή 25 χρόνια τώρα κοσμούν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γιατί έχουν  για «πυξίδα» τους την εντολή που στο όνειρό του λαμβάνει ο Σωκράτης, «μουσικήν ποίει και εργάζου» (Φαίδων 60γ - 62γ), και για στόχο τους την ανύψωση του ανθρώπου από άτομο σε πρόσωπο με γνώση αλλά και ευαισθησία, με κρίση και ανθρωπιά, με εσωτερική καλλιέργεια και κοινωνική συνείδηση;

«Κλείστε τα Σχολεία των Καγιέν», έγραψε μεγάλη εφημερίδα, με αφορμή την αιφνιδιαστική διακοπή της μεταφοράς των μαθητών, που πλήττει δυστυχώς όλα τα διαδημοτικά Σχολεία της χώρας.  Η εξοικονόμηση πόρων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση  ας αρχίσει λοιπόν με την κατάργηση ενός θεσμού που επί 25 χρόνια προσπαθεί και επιτυγχάνει να διασώσει κάτι τις από την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία, την αξιοπρέπειά μας. Εμπρός λοιπόν για την τελική κατεδάφιση όποιου καλού μάς έχει απομείνει…

…Αλλά…Εμείς είμαστε εδώ και  θα παλέψουμε για τη Δημόσια Εκπαίδευση και για τα Μουσικά Σχολεία μας…                                 

 Το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Μουσικού Σχολείου Αλίμου

Τι σκεφτόμουν ακούγοντας Σαββόπουλο να ερμηνεύει Χατζηδάκη...

Χθες το βράδυ είχα την τύχη να βρεθώ σε μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο.
Σαββόπουλος σε τραγούδια Μάνου Χατζηδάκη.

Για μένα ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία ειδικά με την φόρτιση των τελευταίων ημερών σχετικά με τα προβλήματα των Μουσικών Σχολείων.
Ειλικρινά θα ήθελα να είχα δίπλα μου την κα Ρούλα Γεωργακοπούλου (http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4757001 )  και να της πω μόλις τέλειωσε αυτή η μουσική πανδαισία " Τώρα γράψε !!!"

Από που να αρχίσω;
Η σκηνή γέμισε καλλιτέχνες. Κάποια στιγμή προς το τέλος πρέπει να ήταν γύρω στους 170 ανθρώπους που μάγευαν στην κυριολεξία το κατάμεστο Ηρώδειο.
Περίπου 100 παιδιά και νέοι από την Πάτρα στις χορωδίες.
Και άλλοι 45 μουσικοί και τραγουδιστές.

Και στο τέλος και η μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού να παίξει για την "Αθήνα, χαρά της γής" και να υψωθεί η Ελληνική σημαία μέσα στην μουσική και συναισθηματική κορύφωση.
Και σκεφτόμουν όλη την ώρα, αν ήταν εκεί η γνωστή κυρία κι ας μην επικεντρωνόμαστε μόνο σ' αυτήν αλλά σε όσους απαξιώνουν τα σχολεία μας και τη δουλειά που γίνεται εκεί σαν τελευταία προτεραιότητα ή ακόμα ακόμα αδιαφορούν για τα προβλήματά τους, τι θα λέγανε;
Όταν άκουσα τον Νιόνιο να λέει ότι το τραγούδι του Χατζηδάκη, που τραγούδησε η Αλίκη, "έχω ένα μυστικό" είναι μια σύνθεση ενός αρχαίου ρυθμού (που τον ανέφερε, εγώ δεν τον θυμάμαι) και ενός θρακιώτικου ρυθμού 5/8 τον είπε, εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι τα παιδιά μου αυτό το έχουν μάθει στο σχολείο τους όπως και τόσα αλλα.
Όταν είδα 100 παιδιά στη χορωδία σκέφτηκα ότι πολλά από αυτά θα ήθελαν ή ήδη το κάνουν, να πάνε σε Μουσικό Σχολείο για να μπορούν ΚΑΘΕ μέρα να ζουν αυτή την ονειρεμένη ατμόσφαιρα.

Όταν είδα τους μουσικούς, αρκετοί από τους οποίους έπαιζαν παραπάνω από ένα όργανα, να εκφράζονται και να βγάζουν μελωδίες που έκαναν το κοινό να αδειάζει από τις έννοιες και τα προβλήματά του και να ταξιδεύει μαζί τους σε μια κοινωνία που όλοι θα θέλαμε να ζούμε γεμάτη πολιτισμό, δημιουργία, συναίσθημα και όνειρα  σκέφτηκα ότι υπάρχουν κάποιοι τυχεροί που μπορούν αυτό να το ζουν έστω και στα πλαίσια ενός Μουσικού Σχολείου καθημερινά και να μην περιμένουν μια συναυλία για να το νοιώσουν.

Όταν είδα τον μαέστρο του Πολεμικού Ναυτικού να παραδίδει την διεύθυνση σε μια κυρία μαέστρο και με τι ευγένεια το έκανε, σκέφτηκα ότι η μουσική διδάσκει και ήθος και ευγένεια και σεβασμό.
Δεν θα έγραφε τότε η κα Ρούλα Γεωργακοπούλου και όσοι θεωρούν facilities την ύπαρξη Μουσικών Σχολείων και ό,τι αυτό συνεπάγεται από τον ιδρυτικό τους νόμο, γιατί τότε ίσως κάποιοι είχαν κουλτούρα, ευαισθησία και όνειρα, δεν θα έγραφε ξαναλέω ότι κάθε σχολείο θα έπρεπε να ήταν μια μικρή πολιτιστική φωλιά;

Και σαν ΄Ελληνες οφείλουμε όχι μόνο στον εαυτό μας και στη χώρα μας αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο να διατηρήσουμε τον πολιτισμό που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας αλλά και να παράγουμε και νέο.
Τέλος σαν μητέρα μέσα μου ευχόμουν να με αξιώσει ο Θεός να καμαρώσω κάπως έτσι και το δικό μου παιδί (το ένα τουλάχιστον που το έχει διαλέξει επαγγελματικά) όπως οι οικογένειες αυτών των 170 ανθρώπων που μας χάρισαν μια μοναδική, συγκλονιστική, μαγική, αξέχαστη βραδυά.
Μπράβο στον Νιόνιο για τις καλλιτεχνικές επιλογές του.




Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από κινητό της πλάκας, sorry για την ποιότητα και το βίντεο είναι από μουσική παράσταση του Μουσικού Σχολείου Αλίμου.

Μουσικά Σχολεία ... (συνέχεια ... )

Στα χθεσινά ΝΕΑ δημοσιεύτηκε ένα άρθρο της δημοσιογράφου Ρούλας Γεωργακοπούλου στη στήλη Γνώμες.
 

[Προβολείς] Παιδικά δωμάτια

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 04 Οκτωβρίου 2012

Κρίμα που τόσους αιώνες ποζάραμε για πολυμήχανοι. Μερικές φορές πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό όπως έγινε προχτές με τα Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια όταν έκλεισαν το Κέντρο της Αθήνας επειδή έμειναν χωρίς σχολικά λεωφορεία. Μα πώς έφτασαν αυτά τα παιδιά μέχρι το Σύνταγμα; Ποδαράτα; Με τον ίδιο τρόπο φαντάζομαι ότι μπορούν να πηγαίνουν και στα σχολεία τους τώρα που μπατιρίσαμε και ξεμείναμε από facilities. Ευκαιρία να ανοίξουν τα γκαράζ τους όσοι από τους κατοίκους της Παλλήνης ή του Γέρακα έχουν τις Καγιέν και να κάνουν και κάνα εκ περιτροπής ντελίβερι στα παιδιά τους ή στα παιδιά του γείτονα. Αλλιώς τα τριαξονικά που αγόραζαν τον καιρό της ευμάρειας θα τους μείνουν από μπαταρία. Να πάψουν κι οι μαμάδες των προαστίων να δίνουν λαβή στην Παυλίνα Νάσιουτζικ και στη λεγόμενη γυναικεία λογοτεχνία να τις ξεφτιλίζει. Ας κουνήσουν λίγο και το μυαλουδάκι τους κι οι συνοικιακές επιτροπές αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης που ξεπήδησαν μέσα από το κίνημα των Αγαναχτισμένων κι όχι να καταντήσουν σύλλογοι - σφραγίδες πριν καλά καλά κλείσουν χρόνο.

Αποκλεισμένοι από το αγαθό της υγιεινής είναι αυτές τις μέρες και το ΑΠΘ λόγω της απεργίας των εργαζομένων στην καθαριότητα. Κάποιοι καθηγητές που τόλμησαν να πάρουν σκούπα και φαράσι για να καθαρίσουν τον χώρο τους προπηλακίστηκαν από φοιτητές και απεπέμφθησαν σαν «απεργοσπάστες», ενώ δεκάδες ξεκοιλιασμένες σκουπιδοσακούλες χρησιμοποιήθηκαν σαν πολεμοφόδια υπέρ της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της ηπατίτιδας. Συμφωνώ και προτρέπω τις μανάδες τους να τα βροντήξουν και να κηρύξουν αποχή από τα πλυντήρια και τη φασίνα. Αν το παιδί δεν φάει χώμα, πώς θα μεγαλώσει;

Περιττό να σας πω ότι ξεσήκωσε μαθητές, γονείς και καθηγητές. Ακόμα και νονούς παιδιών ...

Δείτε εδώ  http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4757001   

 

 

Έστειλα κι εγώ τη δική μου άποψη και θα δημοσιευτεί, λέει αν την εγκρίνει ο αρχισυντάκτης. 

Ας δείτε λοιπόν τι της έγραψα :

Αγαπητή μου κυρία,

Πως φαίνεται ο Έλληνας; Πως αντιδρά όταν χάνει τα facilities του; Φοβερό πράγμα, μέχρι που σηκώνεται απ’ τον καναπέ του και κατεβαίνει στο Σύνταγμα όχι για να πάει για shopping  στην Ερμού, αλλά για να διαδηλώσει. Πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό γιατί έχασε τη βόλεψή του. Πολύ καλά τα λέτε εσείς, αλλά να όλοι πέσανε πάνω σας να σας φάνε.

Άλλωστε τι κάνουν οι γονείς αυτών των παιδιών και δεν μπορούν να τα πάνε στο σχολείο; Το κράτος μας φρόντισε ώστε τουλάχιστον ο ένας, πολλές φορές και οι δυο από τους γονείς να είναι άνεργοι. Ας ασχοληθούν λίγο με τα παιδιά τους … αμάν πιά.

Ποια είμαι εγώ που παίρνω το μέρος σας, θα μου πείτε και πολύ σωστά. Να συστηθώ λοιπόν. Λέγομαι Μοναστηριώτου Μαρία και έχω ένα γιό φοιτητή και μια κόρη στη Γ’ λυκείου. Δεν θα σας κουράσω να μοιραστώ λίγη από την οικογενειακή μας ζωή μαζί σας. Άλλωστε ο καλός δημοσιογράφος οφείλει να ξέρει τι γίνεται γύρω του κι αν δεν ξέρει να φροντίσει να μάθει.

Εγώ λοιπόν πρέπει κάθε μήνα να εξασφαλίσω 700€ τουλάχιστον για τον γιό μου που σπουδάζει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα στο τμήμα Μουσικών Σπουδών.

Εγώ λοιπόν πρέπει κάθε μήνα να εξασφαλίσω 400€, εντελώς φιλική τιμή, για να πληρώσω το φροντιστήριο της κόρης μου, Γ΄λυκείου είπαμε, αν θέλω να έχει επιτυχία στις Πανελλήνιες εξετάσεις που θα δώσει.

Εγώ λοιπόν πρέπει κάθε μήνα να εξασφαλίσω άλλα 150€ για την εφορία, γιατί πώς να το κάνουμε, πρέπει ΟΛΟΙ να φορολογούμαστε ανάλογα με αυτά που ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ και δεν τα έχουμε εμβάσει στο εξωτερικό, ούτε σε offshore εταιρείες.

Εγώ λοιπόν πρέπει κάθε μήνα να εξασφαλίσω άλλα 120€ για το χαράτσι των ακινήτων, γιατί έκανα το λάθος και έχω ένα σπίτι να στεγάσω τα facilities μου.

Εγώ λοιπόν πρέπει κάθε μήνα να εξασφαλίσω άλλα 35€ για να αγοράζω ΤΑ ΝΕΑ να μπορώ να διαβάζω  εσάς και όλο το συγκρότημα Λαμπράκη να διατυπώνετε με τέτοιον τρόπο τις απόψεις σας.

Όλα τα παραπάνω € φτάνουν αισίως τα 1405€.

Εγώ λοιπόν πρέπει να εξασφαλίσω ότι με τα 300€ που μας μένουν από το μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα πρέπει οπωσδήποτε να φάμε, να ντυθούμε, να πληρώσουμε ΔΕΚΟ και να συντηρήσουμε το Cayen μας γιατί όπως καταλάβατε ΚΑΙ τα δικά μου παιδιά πήγαιναν και πάνε Μουσικό Σχολείο.

Και αν μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε και τις απόψεις των υπόλοιπων αναγνωστών του άρθρου σας, θα καταλάβατε ότι τουλάχιστον θα πρέπει να επανορθώσετε και αν μη τι άλλο να γράψετε για τον πολυμήχανο Έλληνα που μπορεί να στηρίζει τα όνειρα των παιδιών του για μόρφωση και πολιτισμό.

Και επειδή δεν ποζάρουμε για πολυμήχανοι αλλά είμαστε, φροντίζουμε πρώτα απ’ όλα την μόρφωση των παιδιών μας αψηφώντας αυτά που λένε κάποιοι, όπως εσείς η όπως εκπρόσωποι της πολιτείας ( «Είστε η τελευταία μας προτεραιότητα…») και παλεύουμε για τα αυτονόητα.

Γι΄αυτό μήπως θα ήταν προτιμότερο να επισκεφτείτε με την δημοσιογραφική σας ιδιότητα ένα από αυτά τα σχολεία, να μιλήσετε με τα ίδια τα παιδιά και να κρίνετε από μόνη σας αν υπάρχει η ανάγκη ή όχι :

·         Της ύπαρξης ή όχι αυτών των σχολείων

·         Της μεταφοράς των μαθητών τους

·         Της κούρασης αλλά και της ψυχικής και πνευματικής πληρότητας που προσφέρουν

Τότε να είστε βέβαιη ότι θα σας έχουμε στο πλευρό μας και πραγματικά θα θέλατε όλα τα σχολεία να μπορούν να έχουν τέτοιους μαθητές και καθηγητές και τέτοιο περιβάλλον. Και μη μου πείτε την παιδεία πολυτέλεια γιατί τότε και η Ελλάδα αύριο θα γίνει πολυτέλεια σαν χώρα.

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

 

 

Κείνο που με τρώει κείνο που σώζει
είναι ότι ονειρεύομαι σαν το καραγκιόζη
Ο πολιτισμός μέσα στο σχολείο
είναι μείζον θέμα και όχι άνοστο αστείο

Γλυκό μου κλαρινέτο,τρομπέτα μου τρελή

Ποιά αγάπη τάχα μας φυσάει
Παίξτε ένα τραγούδι για τούτο το παιδί
που δεν έχει μέσον στο σχολείο του να πάει

Σαν κουκιά μετρούν τα χρήματα οι αφεντες
μέσα στα ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ θρονιάστηκαν οι κλέφτες
Μα όσο κι αν μετρούν τα νούμερα δεν βγαίνουν
Είστε η τελευταία τρύπα του ζουρνά μας λέγουν

Σαν σκιές γλιστρούν λόγια και εικόνες
Κάρα σκουπιδιάρικα,φεύγουν οι Χειμώνες
Δώστε μας λοιπόν αυτό που μας ανήκει
ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΡΕΖΙΛΙΚΙ.

Με αυτούς τους παραποιημένους στίχους διαδήλωσαν σήμερα στο Σύνταγμα οι μαθητές του Μουσικού Σχολείου Αλίμου και των άλλων τριών μουσικών σχολείων της Αθήνας καθώς και του Καλλιτεχνικού σχολείου Γέρακα για το πρόβλημα της αδυναμίας μεταφοράς τους στα σχολεία τους με σχολικά που πλήρωνε το κράτος όπως γινόταν μέχρι πέρυσι και όπως ορίζει ο ιδρυτικός νόμος αυτών των σχολείων.

Στην κουζίνα μου... φτιάχνοντας σάλτσα ντομάτας

Μετά από τις επιτυχημένες προσπάθειες να φτιάξω μαρμελάδα βερύκοκο και σύκο το καλοκαίρι και τακτοποιώντας τα ντουλάπια της κουζίνας μου, βρήκα ένα σωρό άδεια γυάλινα βαζάκια.

Την άλλη μέρα που είχε λαϊκή αγόρασα ωραία ντοματάκια. Στην αρχή αγόρασα 3 κιλά.
Ήθελα να δοκιμάσω να φτιάξω σάλτσα ντομάτας.

Τα έπλυνα και τα πολτοποίησα στο multi. Τον χυμό τον έβρασα σε μια μεγάλη κατσαρόλα χωρίς να προσθέσω τίποτα άλλο.

Στο μεταξύ είχα πλύνει στο πλυντήριο πιάτων βαζάκια και καπάκια και ήταν έτοιμα να τα γεμίσω.

Όταν η σάλτσα στην κατσαρόλα είχε πιεί όλο το νερό, αυτά τα ντοματάκια δεν έχουν πολύ νερό όπως οι ντομάτες, ήταν έτοιμη να γεμίσει τα βάζα. Διαπίστωσα ότι με 3 κιλά ντοματάκια έφτιαξα περίπου 1,5 κιλό σάλτσα.

Γέμισα τα βάζα με καυτή σάλτσα, μόλις έκλεισα το μάτι, και γύρισα τα βαζάκια ανάποδα για να κλείσουν αεροστεγώς.

Μετά από μερικές μέρες έπρεπε να φτιάξω ξαφνικά κάτι για φαγητό. Ανοίγω ένα βαζάκι σάλτσα και με λίγο λάδι, αλάτι, πιπέρι και τρία αυγά χτυπημένα σε πέντε λεπτά είχα έτοιμο φαγητό. Μεγάλη ευκολία. Ταξίδεψαν και στην Κέρκυρα, στον γιό τον φοιτητή. Λύση στο λεπτό, σάλτσα για τα μακαρόνια του.
Την επόμενη βδομάδα στη λαϊκή αγόρασα ξανά ντοματάκια. Αυτή τη φορά έκανα κάτι διαφορετικό.
Τσιγάρισα κρεμύδι, πρόσθεσα πολτοποιημένες πιπεριές διάφορες ακόμα και καυτερές και έφτιαξα σάλτσα έτοιμη για πίτσα και όπου αλλού πηγαίνει η πιπεριά.

Μέχρι τώρα έχω φτιάξει 5 κιλά σάλτσα χρησιμοποιώντας 10 κιλά ντοματάκια και συνεχίζω ακάθεκτη. Σκέφτομαι να φτιάξω σάλτσα με βασιλικό, με ρίγανη και με διάφορα λαχανικά (κολοκυθάκια, καρότα,
μελιτζάνες).


Μου αρέσει να ανοίγω το ντουλάπι και να βλέπω πράγματα που έχω φτιάξει μόνη μου.