Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Τι σκεφτόμουν ακούγοντας Σαββόπουλο να ερμηνεύει Χατζηδάκη...

Χθες το βράδυ είχα την τύχη να βρεθώ σε μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο.
Σαββόπουλος σε τραγούδια Μάνου Χατζηδάκη.


Για μένα ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία ειδικά με την φόρτιση των τελευταίων ημερών σχετικά με τα προβλήματα των Μουσικών Σχολείων.
Ειλικρινά θα ήθελα να είχα δίπλα μου την κα Ρούλα Γεωργακοπούλου (http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4757001 )  και να της πω μόλις τέλειωσε αυτή η μουσική πανδαισία " Τώρα γράψε !!!"


Από που να αρχίσω;
Η σκηνή γέμισε καλλιτέχνες. Κάποια στιγμή προς το τέλος πρέπει να ήταν γύρω στους 170 ανθρώπους που μάγευαν στην κυριολεξία το κατάμεστο Ηρώδειο.
Περίπου 100 παιδιά και νέοι από την Πάτρα στις χορωδίες.
Και άλλοι 45 μουσικοί και τραγουδιστές.


Και στο τέλος και η μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού να παίξει για την "Αθήνα, χαρά της γής" και να υψωθεί η Ελληνική σημαία μέσα στην μουσική και συναισθηματική κορύφωση.
Και σκεφτόμουν όλη την ώρα, αν ήταν εκεί η γνωστή κυρία κι ας μην επικεντρωνόμαστε μόνο σ' αυτήν αλλά σε όσους απαξιώνουν τα σχολεία μας και τη δουλειά που γίνεται εκεί σαν τελευταία προτεραιότητα ή ακόμα ακόμα αδιαφορούν για τα προβλήματά τους, τι θα λέγανε;
Όταν άκουσα τον Νιόνιο να λέει ότι το τραγούδι του Χατζηδάκη, που τραγούδησε η Αλίκη, "έχω ένα μυστικό" είναι μια σύνθεση ενός αρχαίου ρυθμού (που τον ανέφερε, εγώ δεν τον θυμάμαι) και ενός θρακιώτικου ρυθμού 5/8 τον είπε, εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι τα παιδιά μου αυτό το έχουν μάθει στο σχολείο τους όπως και τόσα αλλα.
Όταν είδα 100 παιδιά στη χορωδία σκέφτηκα ότι πολλά από αυτά θα ήθελαν ή ήδη το κάνουν, να πάνε σε Μουσικό Σχολείο για να μπορούν ΚΑΘΕ μέρα να ζουν αυτή την ονειρεμένη ατμόσφαιρα.


Όταν είδα τους μουσικούς, αρκετοί από τους οποίους έπαιζαν παραπάνω από ένα όργανα, να εκφράζονται και να βγάζουν μελωδίες που έκαναν το κοινό να αδειάζει από τις έννοιες και τα προβλήματά του και να ταξιδεύει μαζί τους σε μια κοινωνία που όλοι θα θέλαμε να ζούμε γεμάτη πολιτισμό, δημιουργία, συναίσθημα και όνειρα  σκέφτηκα ότι υπάρχουν κάποιοι τυχεροί που μπορούν αυτό να το ζουν έστω και στα πλαίσια ενός Μουσικού Σχολείου καθημερινά και να μην περιμένουν μια συναυλία για να το νοιώσουν.


Όταν είδα τον μαέστρο του Πολεμικού Ναυτικού να παραδίδει την διεύθυνση σε μια κυρία μαέστρο και με τι ευγένεια το έκανε, σκέφτηκα ότι η μουσική διδάσκει και ήθος και ευγένεια και σεβασμό.
Δεν θα έγραφε τότε η κα Ρούλα Γεωργακοπούλου και όσοι θεωρούν facilities την ύπαρξη Μουσικών Σχολείων και ό,τι αυτό συνεπάγεται από τον ιδρυτικό τους νόμο, γιατί τότε ίσως κάποιοι είχαν κουλτούρα, ευαισθησία και όνειρα, δεν θα έγραφε ξαναλέω ότι κάθε σχολείο θα έπρεπε να ήταν μια μικρή πολιτιστική φωλιά;


Και σαν ΄Ελληνες οφείλουμε όχι μόνο στον εαυτό μας και στη χώρα μας αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο να διατηρήσουμε τον πολιτισμό που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας αλλά και να παράγουμε και νέο.
Τέλος σαν μητέρα μέσα μου ευχόμουν να με αξιώσει ο Θεός να καμαρώσω κάπως έτσι και το δικό μου παιδί (το ένα τουλάχιστον που το έχει διαλέξει επαγγελματικά) όπως οι οικογένειες αυτών των 170 ανθρώπων που μας χάρισαν μια μοναδική, συγκλονιστική, μαγική, αξέχαστη βραδυά.
Μπράβο στον Νιόνιο για τις καλλιτεχνικές επιλογές του.




Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από κινητό της πλάκας, sorry για την ποιότητα και το βίντεο είναι από μουσική παράσταση του Μουσικού Σχολείου Αλίμου.