Καλή σχολική χρονιά ....

Και ναι, κοντεύουν τρία χρόνια από την τελευταία ανάρτηση. Όμως σήμερα αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω εδώ. Καλό το facebook αλλά άλλο πράγμα το blog. Σκέφτεσαι και γράφεις χωρίς να σε κυνηγάει κανείς σαν να γράφεις έκθεση στο σχολείο σου. Και μια και είπα σχολείο, σήμερα ήταν μια σημαντική μέρα για μένα και ίσως γι' αυτό να ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας σ' αυτήν την μορφή. 

               Σήμερα λοιπόν στάθηκα στην πόρτα του σπιτιού μας κι αποχαιρέτησα για τελευταία φορά με αυτή την ευχή δικό μου παιδί : " Καλή σχολική χρονιά, ματάκια μου" και πρόσθεσα και κάτι ακόμα : "Καλή και πετυχημένη χρονιά, δύναμη, κουράγιο, επιμονή και υπομονή " , κι έκλεισα την πόρτα δακρυσμένη.
              Αλήθεια ένας κύκλος νοιώθω ότι τελειώνει. Πότε πέρασαν τα χρόνια..., κοινότυπο θα μου πείτε όμως πόσο αληθινό.

•            Πότε έκλεισε η πόρτα του παιδικού σταθμού πίσω μου, χωρίζοντας με από το μονάκριβό μου τοτε παιδί που τώρα κλείνει την πόρτα μόνο του στο φοιτητικό του νοικοκυριό στην Κέρκυρα που σπουδάζει;
•           Πως να ξεχάσω την πρώτη μέρα που υποδέχθηκε ο εικοσι ενός μηνών γιός μου την μπεμπέλα μας ( σαν παλιός μαθητής )  στον παιδικό σταθμό και καθόταν πάνω από το ρηλάξ και την πρόσεχε και τώρα την περιμένει πως και πως να του κάνει μόνη της επίσκεψη στην Κέρκυρα;

•          Ποιός θα ξεχάσει κάθε χρόνο τέτοια μέρα που τρέχαμε στα βιβλιοπωλεία να αγοράσουμε όλα αυτά τα ωραία μολύβια, γόμες, συνδετήρες, χαρακάκια αλλά το καλύτερό μου ήταν οι ξύστρες που μου άρεσαν και τους αγόραζα όλο τις περίεργες που όλως περιέργως δεν έξυναν κι έσπαγαν τις μύτες των μολυβιών και οι γόμες που μοσχομύριζαν οι οποίες και μουτζούρωναν το τετράδιο. Ή το ντύσιμο των βιβλίων με διαφανές αυτοκόλλητο που μέχρι να συνηθίσω πως γίνεται τα παιδιά μου τέλειωσαν το σχολείο;

              
   

•        Πότε πέρασαν τα χρόνια και όταν ρωτούσα τι μάθημα έχετε το πιθανότερο ήταν να μπορούσα να τους κάνω καμμιά ερώτηση για να τσεκάρω αν ήταν διαβασμένα, ενώ τώρα δεν καταλαβαίνω ούτε και για τι πράγμα μιλάει;

              Και τώρα το 2012 άλλα είναι τα προβλήματά μας. Και φυσικά άλλα ήταν το 2011. Έτσι για να έχουμε ποικιλία. Πέρυσι για παράδειγμα δεν είχαμε βιβλία και είχαμε φωτοτυπίες. Φέτος έχουμε βιβλία αλλά δεν έχουμε σχολικά για την μεταφορά των μαθητών όπου αυτή προβλέπεται. Τώρα αν θα έχουμε καθηγητές για να ανοίξουμε τα βιβλία αυτό θα το δούμε από αύριο.

          Οπότε από αύριο ξεκινάμε μαζί με τα μαθήματα και τα δρομολόγια για το σχολείο, καθότι τα
"μουσικά" μου μαναράκια αποφοιτούν το ένα μετά το άλλο από το μουσικό σχολείο Αλίμου που ανάμεσα στα πολλά θετικά του προυποθέτει και την μεταφορά των μαθητών του.

          Αλλά ας αφήσω την γκρίνια κι ας σταθώ σ' αυτές τις όμορφες στιγμές που μου χάρισαν αυτά τα 18 χρόνια που τα έχω αφήσει στα χέρια της εκπαίδευσης σε όλες τις μορφές της.
     
         Τι να πρωτοθυμηθώ από τον παιδικό σταθμό (Λιμνούπολη τον λένε και είναι στη Γλυφάδα), στην κεντρική παρέλαση της Γλυφάδας από δυο χρονών, παράσταση μπαλέτου από ενάμιση χρονών η κόρη (και της φεύγει το παπούτσι του μπαλέτου όταν πάτησε το πίσω κοριτσάκι και ποιά ήταν η αντίδρασή της; Γυρίζει και μου ρίχνει ένα ξεγυρισμένο φάσκελο -αυτό το χεράκι το ενάμιση χρονών- λες κι έφταιγα εγώ), θεατρικές παραστάσεις κάθε χρόνο όσο μικρά κι αν ήταν πάντα έβρισκαν κάτι να μπορούν να κάνουν.
       Μπορώ να ξεχάσω τα έξι χρόνια του καθενός στο 16 Δημοτικό Σχολείο Βύρωνα και τις αμέτρητες στιγμές συγκίνησης, χαράς, περηφάνειας που μου χάρισαν και τα δικά μου παιδιά αλλά και όλα τα παιδιά του σχολείου;
       Αργότερα στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου, αν και πιο αποστασιοποιημένοι σαν γονείς ζήσαμε ανάλογες στιγμές χαράς και συγκίνησης αν και ακόμα περιμένω να δω σε μια συναυλία την κόρη μου που μου βγήκε λίγο ντροπαλή σ' αυτό το κομμάτι.
       Αλλά λίγο ακόμα μου μένει που είναι και το σπουδαιότερο, η επιτυχία και της κόρης μου στις Πανελλήνιες μετά από λίγους μήνες. Μέχρι τότε προβλέπω να είναι κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους σχολείου, φροντιστηρίου ή του δωματίου της και να διαβάζει με βέβαιη θέλω να πιστεύω την επιτυχία της. Όπως και να έχει το πράγμα κάπου εδώ τέλειωσε αυτό που λέμε σχολική ζωή γι' αυτό το σπίτι. Το άγχος για μερικούς μήνες θα κυριαρχεί και μετά ...Πανεπιστήμιο, πρώτα ο Θεός.
         Και ότι ζήσαμε από σχολική ζωή, ζήσαμε !!!!

         Γι΄αυτό η συμβουλή μου:
         Ζήστε κάθε στιγμή μαζί με τα παιδιά σας, κάθε μέρα που περνάει δεν ξανάρχεται. Ζήστε τα και στα γέλια τους και στην γκρίνια τους, παίξτε μαζί τους και όχι με τον υπολογιστή. Ανοίξτε την πόρτα σας και για τους φίλους τους γιατί  όταν θα μεγαλώσουν και θα τους συναντούν στις καφετέριες θα καταλάβετε πόσο ζωντάνια προσφέρουν αυτές οι παιδικές φωνές και τα γέλια που τώρα ίσως σας δίνουν στα νεύρα.

         Αφήστε χώρο στο σκληρό σας δίσκο να γράψετε σχολικές στιγμές, θα σας χρειαστούν στο μέλλον που όλα θα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Για παράδειγμα εγώ σήμερα θυμήθηκα πως πήγαινα εγώ σχολείο, με την σιδερωμένη ποδιά και το άσπρο γιακαδάκι.

Καλή σχολική χρονιά για όοοοοολα   τα παιδιά μας, τους δασκάλους, τους καθηγητές  και για τους φοιτητές μας καλή ακαδημαική χρονιά , έτσι δεν λένε;