Να σε ενημερώσω αγαπητέ μου φίλε για ένα θέμα που πιθανότατα θα σε απασχολήσει τις επόμενες μέρες αν δεν βρει σύντομα λύση.
Κάθε χρόνο η πολιτεία εκτός των μαθημάτων που διδάσκονται τα παιδιά μας σε κάποια σχολεία να τα διδάσκει και το μάθημα "κινητοποιήση-κατάληψη-δημόσια διαμαρτυρία". Δεν λέω χρειάζεται κι αυτό το μάθημα για τη ζωή τους στο μέλλον, αλλά από τώρα; Από τα 12 τους;
Ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Μια δυο φορές το χρόνο, όποτε λήγει αυτή η ρημάδα η σύμβαση ή η παράτασή της, σταματάει η μεταφορά μαθητών από τους ιδιοκτήτες των λεωφορείων.
Να σημειώσουμε ότι τα θύματα της κατάστασης με τη μεταφορά στην Αττική είναι τα παιδιά από Ειδικά Σχολεία, οι μαθητές των Καλλιτεχνικών και Μουσικών Σχολείων κ.ά., ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα το θέμα αγγίζει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό παιδιών και των παραπάνω σχολείων όπου υπάρχουν αλλά και τα παιδιά από χωριά.
Για τα μουσικά σχολεία, στα οποία φοιτούν παιδιά από διάφορες περιοχές και τα οποία θα πρέπει να μετακινούνται σε μεγάλες συχνά αποστάσεις κουβαλώντας παράλληλα και μουσικά όργανα, το ζήτημα της μεταφοράς των μαθητών είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας τους.
Χθες για παράδειγμα που δεν μπορέσαμε να πάρουμε την κόρη μου από το σχολείο έκανε τρεις ώρες να γυρίσει με τα λεωφορεία (λόγω απεργίας ίσως). Αυτό για ένα παιδί Γ΄ λυκείου είναι θάνατος.
Τόσες ώρες χαμένες στους δρόμους αντί για διάβασμα.
Φέτος με όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί το πρόβλημα φαίνεται πιο σοβαρό.
Σήμερα είχε συνάντηση με τον υφυπουργό Παιδείας αντιπροσωπεία της Πανελλήνιας Ενωσης Γονέων Μουσικών Σχολείων και αντιπροσωπεία μαθητών, δεν γνωρίζω κάτι για το αποτέλεσμα.
Προχθές το Μουσικό Σχολείο Ιλίου είχε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Εσωτερικών και φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα κινηθούν και τα άλλα σχολεία.
Κρίμα όμως, αυτά τα παιδιά αντί να διδάσκονται πως να παράγουν πολιτισμό (αυτή η δουλειά γίνεται σ'αυτά τα σχολεία) , αναγκάζονται να βγουν στους δρόμους να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.
Και καθόμαστε μετά και συζητάμε γιατί η συναυλία του Φοίβου είχε τόσες χιλιάδες κόσμο και πως εξηγείται το φαινόμενο Παντελίδη. Πολύ απλό: η πολιτεία δεν ωθεί τη νεολαία στη δημιουργία πολιτισμού, της κόβει τα φτερά κι έτσι φουντώνουν φαινόμενα "έτοιμης μασημένης πολιτιστικής τροφής".
