Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

...ΠΝΙΓΟΜΑΙ...

Σήμερα από το μεσημέρι και μετά νοιώθω χάλια.
Αισθάνομαι ότι κάποιος αναπνέει όλο τον αέρα που υπάρχει και για μένα δεν αφήνει καθόλου.
Πνίγομαι, πνίγομαι και δεν ξέρω τι να κάνω.
Δεν υπάρχει κάτι ευχάριστο, δεν υπάρχει φως στο τούνελ.
Δεν ξέρω που θα πάει αυτή η κατάσταση.
Περιμένω την ώρα που θα κοιμηθώ για να ξεχάσω.




Ελπίζω αύριο να ξημερώσει μια μέρα πιό φωτεινή, πιό αισιόδοξη.
Κι αν και εσύ έτσι αισθάνεσαι μακάρι να είναι και για σένα έτσι τα πράγματα.
Πάντως για όλους μας ας είναι η αυριανή μέρα καλύτερη από τη σημερινή.

2 σχόλια:

  1. Όλοι μ'αυτήν την ελπίδα ζούμε για το αύριο.
    Ελπίζουμε... παρά την εμμονή της πραγματικότητας να μας διαψεύσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο και μόνο που αυτή η ελπίδα
    μας συντροφεύει η καθημερινότητα γίνεται λίγο πιό γλυκειά.
    Είναι σαν να βάζεις ζάχαρη στον καφέ και να μη τον πίνεις σκέτο.
    Ας συνεχίσουμε να ελπίζουμε, δεν μας μένει και τίποτα καλύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή